I tak, ponieważ stwardnienie pierwotne umiejscowione jest u kobiety przeważnie w bardzo luźnej tkance i narażone w mniejszym stopniu zarówno na zewnętrzne urazy, jak i na wtórne zakażenie, znamienne stwardnienie, jakie cechuje jego dno, jest u osobników żeńskich mniej uwydatnione. Zdarzyć się może również, że pierwotna zmiana kiłowa ulegnie u kobiety, u której stwierdzono już objawy drugiego okresu, stosunkowo szybkiemu wessaniu i zblizno- waceniu. Z tych względów zmiany pierwotne kiłowe o cechach typowych, opisanych jeszcze przez Huntera, spotykane są u kobiety rzadziej. Siedzibą najczęstszą pierwotnego stwardnienia są wargi sromowe i szyjka maciczna. Zmiany pierwotne w pochwie, w odbytnicy i na wewnętrznej stronie ud trafiają się rzadziej.
Umiejscowienie się zmiany pierwotnej w obrębie szyjki macicznej i pochwy sprawia, że nie zostaje ona zauważona przez chorą, tym bardziej że nie wywołuje bólu ani obfitszej wydzieliny. Występuje ona zarówno na wargach sromowych, jak i na części pochwowej w postaci płaskiego nacieku lub najczęściej płytkiego owrzodzenia nie wykazującego, jak już wyżej wspomniano, wybitniejszego stwardnienia dna. Czas trwania owrzodzenia na szyjce może być bardzo krótki, po czym miejsce wrzodu przedstawia się jako czerwonawe, lekko wzniesione pole przypominające pewne postacie nadżerki części pochwowej (erosio). Owrzodzenia na skórze ud mają cechy bardziej typowe i wykazują stwardnienie dna.
Na wargach sromowych mogą występować zmiany pierwotne w postaci wielokrotnych owrzodzeń ze względu na przyleganie do siebie wewnętrznych powierzchni błon śluzowych. Do zakażenia wtórnego owrzodzeń kilowych bakteriami ropotwórczymi przychodzi tutaj, jak już wspomniano, bardzo rzadko, gdyż budowa części płciowych zewnętrznych umożliwia odpływ wydzieliny i swobodne oczyszczenie się powierzchni wrzodów.
Leave a reply