Leczenie. Dążymy do podniesienia poziomu wapnia i obniżenia zawartości fosforu w surowicy krwi. W ostrej niewydolności przytarczyc podaje się powoli dożylnie glukonian wapnia (-0,1—-0,15 g/kg wagi) lub chlorek wapnia (-0,-05 g/kg wagi). Po odzyskaniu przytomności zalecamy przez pierwszą dobę co 4 godziny niemowlętom po 1 gramie, dzieciom starszym po 2—3 g chlorku wapnia doustnie (najlepiej w mleku). W ciągu następnych dni podaje się zwykle powyższe dawki co 6—8 godzin. Aby pobudzić wydzielanie przytarczyczek, należy utrzymać poziom wapnia we krwi nieco poniżej normy. Wskazane są środki uspokajające, zwłaszcza Chloialum hydratum -0,5—1,5 g doodbytniczo. Oryginalny Parathor- mon jest trudno dostępny.
W przewlekłej niedoczynności przytarczyc zaleca się Parathormon lub podaje się duże dawki wit. D (początkowo 4-0-0 -0-0-0 jedn. na dobę). Uzyskawszy zawartość wapnia w surowicy 9 mg% obniża się dawkę dobową wit. D do takiej, która utrzymuje prawidłowy poziom wapnia, co wynosi u niemowląt średnio ok. 5-0 -0-0-0 jedn., a u dzieci starszych 75—125 -0-0-0 jedn. na dobę. Nieco skuteczniejszy, lecz o wiele droższy jest dwuhydrotachysterol (Antitetanic Preparation nr 1-0 = AT 1-0). Podobnie jak wit. D zwiększa on wchłanianie wapnia z jelit, obniża jednak wyraźnie także poziom fosforu w surowicy. Początkową dawkę doustną 1-0—15 mg (2—3 ml) zmniejsza się pod kontrolą zawartości wapnia w surowicy do 2,5—5 mg (-0,5—1 ml). Leczenie rzekomej niedoczynności przytarczyc wymaga nieco większych dawek wit. D lub AT 1-0. Parathormon w tych przypadkach nie działa zupełnie.
Leave a reply