Do początku lat czterdziestych stosowano naparstnicę w postaci liści i wyciągów. W 1941 r. wprowadzono pierwszy czysty preparat lanatozyd C, później wyodrębniono digitoksynę, digoksynę oraz wprowadzono jej pół- syntetyczne pochodne: (3-acetylodigoksynę, a-acetylodigoksynę oraz nie- tylodigoksynę. Stosowana dawniej bardzo szeroko strofantyna wyszła prawie z użycia z powodu krótkiego okresu półtrwania.
W Polsce produkuje się digoksynę, acetylodigitoksynę, lanatozyd C oraz jego pochodną, dezlanozyd,
W Republice Federalnej Niemiec stosuje się głównie pochodne półsyn- tetyczne diogoksyny, w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych di- goksynę i digitoksynę. Wyżej wymienione związki różnią się parametrami farmakokinetycznymi {dostępność biologiczna, metabolizm wewnątrz- ustrojowy, wydalanie, czas działania). Wiele napisano o przewadze jednego preparatu nad innymi. Bez obawy o popełnienie błędu można stwierdzić, że wszystkie glikozydy naparstnicy są terapeutycznie przydatne pod warunkiem właściwego dawkowania, wynikającego ze znajomości ich cech farmakokinetycznych.
W Polsce można zapewnić odpowiednie leczenie, stosując digoksynę doustnie i dożylnie oraz deslanozyd (tylko dożylnie, ponieważ wchłanianie leku z przewodu pokarmowego jest niewielkie i zmienne). Podstawowe działanie farmakologiczne glikozydów nasercowych sprowadza się do 4 głównych właściwości: dodatniego działania inotropowego, zwiększania pobudliwości ośrodków ektopowych, hamowania automatyzmu węzła zatokowego, hamowania przewodzenia w obrębie węzła przedsionkowo- -komorowego. Mechanizm działania naparstnicy kryje wiele kontrowersji [9, 29, 35], Najprawdopodobniej działanie farmakologiczne glikozydów nasercowych polega na hamowaniu ATPazy aktywowanej przez obecne na powierzchni błony komórkowej jony Na+ i K+. W stężeniach terapeutycznych komórka mięśnia serca traci jony potasowe, pobiera natomiast jony sodowe i wapniowe. Napływ jonów wapniowych wyzwala reakcję inotropową. Tak więc przesunięcie Ca2+ do miejsc kurczliwych w sarkomerze jest kluczową zmianą w mechanizmie działania glikozydów naparstnicy. Jest możliwe, iż (Na+ i K+) ATPaza jest enzymem receptorowym glikozydów naparstnicy. Przyjęcie tej hipotezy jest pomocne w wyjaśnieniu niektórych zjawisk interakcji glikozydów naparstnicy z innymi lekami (głównie chinidyny i fenytoiny).
Leave a reply