Okres wylęgania choroby, na ogół trudny do oznaczenia, trwa od kilku godzin do kilku dni, przeciętnie 1—3 dni.
Obraz kliniczny choroby zaczyna się nagle dreszczami, wysoką gorączką i typowymi zmianami na sikorze. Gorączka ma charakter ciągły i w przypadkach nie leczonych trwa 8—14 dni, po czym spada krytycznie lub powoli. W nawrotach gorączka jest niższa i trwa krócej, w róży wędrującej może trwać przez kilka tygodni, u wyniszczonych może jej nie być. W miejscu wtargnięcia zarazka w skórze lub błonie śluzowej pojawia się nacieczenie. Skóra nad tym jest zaczerwieniona, wzniesiona nad poziom, a brzegi zaczerwienienia wyraźnie odgraniczone. Miejsce to piecze i swędzi, a w miarę zwiększania się napięcia skóry boli. Spostrzegamy to głównie na tych odcinkach skóry, które są bardziej napięte. Natomiast w miejscach, w których jest dużo wiotkiej tkanki podskórnej, dochodzi zwykle do bardzo dużych obrzęków. Najbliższe węzły chłonne ulegają powiększeniu, są bolesne na ucisk. W krwi stwierdzamy wysoką leukocytozę obojętnochłonną z przesunięciem obrazu leukocytów w lewo. Szybkość opadania krwinek czerwonych jest przyspieszona. U około 5-0% chorych pojawia się białkomocz. W razie małej odporności organizmu i dużej zjadliwości zarazka nacie- czenia w skórze mogą się szerzyć. Zmiany te posuwają się na obwodzie, a zmniejszają w odcinkach środkowych, gdzie obrzęk maleje, skóra łuszczy się. Mówimy wtedy o .róży wędrującej (erysipelas migrans). kujemy śródslcórnie w ilości -0,1—-0,2 ml w miejscu objętym wysypką, w przypadku płonicy po kilkunastu godzinach (1-0—14 godzin) wysypka ginie w tym miejscu na przestrzeni kręgu o średnicy kilku centymetrów. Również dla celów rozpoznawczych może być użyty odczyn Dicków, jednakże należy go wówczas wykonywać w różnych okresach choroby.
Leave a reply