Postulat wychowania seksualnego „obu płci” i informowania „obu płci o obu płciach” nastręcza nie mniej trudności w praktycznej realizacji. Wyłaniają się one przy pozornie technicznym zagadnieniu, czy zakres udzielania informacji i ich ogólny klimat oraz „nachylenie” mają być identyczne w obu przypadkach (to znaczy zarówno wtedy, kiedy mówimy do chłopców, jak i wtedy, kiedy mówimy do dziewcząt). Część ekspertów stoi na stanowisku absolutnej identyczności zakresu i treści pouczeń, część uważa za konieczne różnicować te pouczenia ze względu na płeć wychowanków. I tak np. rzecznicy drugiego poglądu uważają, że dziewczęta powinny być głębiej i szerzej informowane o psychologicznej problematyce miłości, chłopcy zaś szerzej informowani o mechanizmach życia seksualnego. Chłopcy powinni być informowani o osobliwościach seksualizmu kobiecego, o odmiennym sposobie przeżywania spraw seksualnych przez kobiety, o odmiennych potrzebach kobiet w tym zakresie. Dziewczęta zaś powinny być uświadamiane o bardziej na „seks” niż uczucia nastawionym zainteresowaniu chłopców. Tych zróżnicowań nie chcą przyjąć niektórzy eksperci szwedzcy, twierdząc, iż między seksualizmem kobiety a mężczyzny nie ma żadnej różnicy, że wszelkie istniejące w tej dziedzinie zróżnicowania są rezultatem wadliwego dotychczasowego wychowania, zaś samą problematykę miłości uważają za anachroniczną i w gruncie szkodliwą dla wytworzenia zdrowego nastawienia (healthy attitude) wobec seksu (Israël, 1970).
I oto znów pozornie czysto organizacyjny problem (ustalanie programów wychowania seksualnego) okazuje się uwikłany w filozofię płci. Przy czym oczywiste, że ekstremalne stanowisko w tej sprawie, negujące specyficzność seksualizmu kobiecego i męskiego, nie znajduje w ogóle potwierdzenia w badaniach naukowych, które, jak dotąd, wykazują inny rytm pobudzeń i odmienny sposób reagowania u obu płci, i jest dlatego czystym wyznaniem wiary to, iż psychika kobiet ulegnie zmianie po odpowiednio długim czasie „racjonalnego” wychowania seksualnego.
Leave a reply