Category Radzimy

Wydalanie fosforanów z moczem. Zależne jest od stężenia fosforanów nieorganicznych w surowicy, wielkości przesączania kłębkowego oraz czynników hormonalnych. W warunkach fizjologicznych 95% fosforanów nieorganicznych ulega przesączeniu w kłębkach, 70% przesączonych fosforanów wchłania się zwrotnie w kanalikach bliższych, a dalsze 15-20% w dalszych. Dotychczas nie ma jednoznacznych dowodów wydzielania fosforanów z komórek kanalików do światła nefronovr. Pojemność re- sorpcyjna komórek kanalików w stosunku do fosforanów jest limitowana do określonego TM (Tubular Maximum), wynoszącego 1-3 pmol/s ( = 2-6mg/min).

Przez zapalenie przymacicza (parametritis) rozumiemy dziś ogółem procesy zapalne rozgrywające się w obrębie tkanki łącznej miedniczej (retinaculum). Jakkolwiek obraz kliniczny tej choroby bywa rozmaity, zc względu na jego umiejsco- wienie, nasilenie, przebieg i okoliczności, w jakich powstała, występuje ona albo a) w postaci ostrej, albo b) w postaci przewlekłej, w której można rozróżnić dwie główne odmiany, a mianowicie: ograniczoną zanikową i rozlaną zanikową.

Topografię receptorów adrenergicznych w narządach przedstawiono na ryc. 5. Z powyższych stwierdzeń wynika, że aktywacja receptorów ct-adrener- gicznych wywołuje wyłącznie reakcje pobudzenia, tj, skurcz mięśni gładkich, natomiast pobudzenie typu (i wywołuje bądź reakcję pobudzania (pobudzanie metabolizmu i pracy serca), bądź reakcję hamowania (rozkurcz mięśni gładkich). Dlatego właśnie dla oznaczenia obu rodzajów receptorów adrenergicznych Ahłąuist użył „neutralnych” liter greckiego alfabetu, nie mogąc nadać receptorom nazw, które określałyby ich hamujące lub pobudzające czynności w układzie adrenergicznym.

Aktyw...

Istnieje szereg metod wykonywania rozmazów wydzieliny pochwowej i barwienia ich w ciągu tygodnia po utrwaleniu (najlepiej w mieszaninie 96% alkoholu

Pośredni test degranulacji bazofilów. W związku z trudnościami w wykrywaniu in vitro przeciwciał uczulających skórę duże zainteresowanie wzbudzają procesy towarzyszące odczynom alergicznym, które nadawałyby się do wykorzystywania w opracowaniu pośrednich metod serologicznych.

Lżejsze przypadki wtórnego zatrzymania miesiączki (amenorrhoea secundaria)} w których nie stwierdza się u kobiet żadnych istotnych objawów klinicznych i ja- kichkolwiek zmian chorobowych w narządach rodnych, nie wymagają leczenia, są to bowiem stany przejściowe. Stosowanie środków leczniczych nie ma w tych przypadkach żadnego anatomicznego uzasadnienia i z tego względu musiałoby mieć zawsze charakter doświadczenia, którego wyników przewidzieć nie podobna.

Odkrycie przez powleka i P. H. Smitha hormonów gonadotropowych w przednim płacie przysadki mózgowej, wywołujących dojrzewanie pęcherzyka Graafa i czynność ciałka żółtego, nie przesądza w niczym zależności samego cyklu miesiączkowego od czynników działających na cały ustrój, np. ciepłoty, klimatu, odżywienia itd. Przemawiają za tym spostrzeżenia ze świata zwierzęcego. Wiadomo, że pewne gatunki zwierząt przechodzą ruję tylko raz lub kilka razy w roku, a że u innych w pewnych porach roku czynności płciowe zatrzymują się zupełnie

I tak, ponieważ stwardnienie pierwotne umiejscowione jest u kobiety przeważnie w bardzo luźnej tkance i narażone w mniejszym stopniu zarówno na zewnętrzne urazy, jak i na wtórne zakażenie, znamienne stwardnienie, jakie cechuje jego dno, jest u osobników żeńskich mniej uwydatnione. Zdarzyć się może również, że pierwotna zmiana kiłowa ulegnie u kobiety, u której stwierdzono już objawy drugiego okresu, stosunkowo szybkiemu wessaniu i zblizno- waceniu. Z tych względów zmiany pierwotne kiłowe o cechach typowych, opisanych jeszcze przez Huntera, spotykane są u kobiety rzadziej. Siedzibą najczęstszą pierwotnego stwardnienia są wargi sromowe i szyjka maciczna. Zmiany pierwotne w pochwie, w odbytnicy i na wewnętrznej stronie ud trafiają się rzadziej.

Powszechne ich zastosowanie zarówno w praktyce szpitalnej, jak w lecznictwie zorganizowanym wysunęło je dziś na pierwszy plan także i w dziedzinie zwalczania zakażeń i zapaleń narządów rodnych.

Leczenie zapaleń przydatków ma kierunek wybitnie zachowawczy. W razie wytworzenia się ropnia w jajowodzie lub poza nim może jednak okazać się konieczne nacięcie tylnego sklepienia pochwy i usunięcie nagromadzonej ropy. Usuwanie schorzałych przydatków drogą zabiegu operacyjnego zdarza się dziś tylko wyjątkowo i powinno wchodzić w grę tylko wówczas, gdy zawiodły wszelkie metody leczenia zachowawczego, a stan chorej nie tylko nie uległ polepszeniu, ale przyprawia ją nadal o poważne dolegliwości. Wykonanie operacji doszczętnej, polegającej na usuwaniu chorych przydatków, nie zabezpiecza bowiem przed nawrotem zapaleń w miednicy małej, czasem wywołuje przykre następstwa po sączkowaniu i bezwzględnie kaleczy kobietę (wytrzebienie).

Przedstawione zestawienia leków kortykosteroidowych mają układ alfabetyczny, ułatwiający szybkie odnalezienie w spisie poszukiwanego preparatu, z tym zastrzeżeniem, że wśród nazw firmowych na pierwszym miejscu umieszczono leki produkcji ZPF Polfa. Ponieważ układ ten nie

Rak trzonu macicy jest chorobą o wicie mriej pospolitą niż rak szyjki macicy. Stanowi on około ro% ogólnej liczby przypadł ów raka tego narządu, gdyż należy przyjąć, że na ro przypadł ów raka szyjki wypada przeciętnie r przypadek raka trzonu. Nowotwór ten rozwija się przeważnie u osób o jakieś 8-io lat starszych niż chore na raka szyjki, albowiem ulegają mu zwykle kobiety już po przekwitar.iu, między 50 a 60 rokiem życia, przy czym stosunkowo często (w około 20% przypadków) są to kobiety, które nie rodziły. Rak trzonu powyżej siedemdziesiątego roku życia należy do rzadkości, a poniżej czterdziestego raczej do wyjątków.

Informacje o niektórych lekach podejrzanych o działanie kancerogenne, głównie na podstawie kazuistycznych doniesień klinicznych oraz badań na zwierzętach, ograniczonych jednak zazwyczaj do jednego gatunku lub z innych przyczyn uznanych za niepełne, zestawiono w tab. 10,1. Wszystkie te leki, wg kryteriów zaproponowanych przez IARC [35, 74], należą do substancji, odnośnie do których dotychczas nie ma wystarczających dowodów działania kancerogennego.