Category Radzimy

W rzeczywistości możliwe do przyjęcia, dodatnie działanie biernych ruchów kręgosłupa i miednicy w przypadkach uszkodzeń krążka międzykręgowego daje się zupełnie prosto wytłumaczyć. Skutki tych ćwiczeń mogą być rzeczywiście dodatnie,

Do klasycznych objawów stenozy kanału kręgowego zalicza się: – 1) ból krzyża stały lub przerywany oraz objawy typu rwy kulszowej

– 2) nasilenie się bólu pod wpływem stania i ustępowanie po położeniu się do łóżka lub też po przyjęciu pozycji siedzącej

– 3) kurcze...

Okres wylęgania choroby, na ogół trudny do oznaczenia, trwa od kilku godzin do kilku dni, przeciętnie 1—3 dni.

Obraz kliniczny choroby zaczyna się nagle dreszczami, wysoką gorączką i typowymi zmianami na sikorze. Gorączka ma charakter ciągły i w przypadkach nie leczonych trwa 8—14 dni, po czym spada krytycznie lub powoli. W nawrotach gorączka jest niższa i trwa krócej, w róży wędrującej może trwać przez kilka tygodni, u wyniszczonych może jej nie być. W miejscu wtargnięcia zarazka w skórze lub błonie śluzowej pojawia się nacieczenie. Skóra nad tym jest zaczerwieniona, wzniesiona nad poziom, a brzegi zaczerwienienia wyraźnie odgraniczone. Miejsce to piecze i swędzi, a w miarę zwiększania się napięcia skóry boli. Spostrzegamy to głównie na tych odcinkach skóry, które są bardziej napięte. Natomiast w miejscach, w których jest dużo wiotkiej tkanki podskórnej, dochodzi zwykle do bardzo dużych obrzęków. Najbliższe węzły chłonne ulegają powiększeniu, są bolesne na ucisk. W krwi stwierdzamy wysoką leukocytozę obojętnochłonną z przesunięciem obrazu leukocytów w lewo. Szybkość opadania krwinek czerwonych jest przyspieszona. U około 5-0% chorych pojawia się białkomocz. W razie małej odporności organizmu i dużej zjadliwości zarazka nacie- czenia w skórze mogą się szerzyć. Zmiany te posuwają się na obwodzie, a zmniejszają w odcinkach środkowych, gdzie obrzęk maleje, skóra łuszczy się. Mówimy wtedy o .róży wędrującej (erysipelas migrans). kujemy śródslcórnie w ilości -0,1—-0,2 ml w miejscu objętym wysypką, w przypadku płonicy po kilkunastu godzinach (1-0—14 godzin) wysypka ginie w tym miejscu na przestrzeni kręgu o średnicy kilku centymetrów. Również dla celów rozpoznawczych może być użyty odczyn Dicków, jednakże należy go wówczas wykonywać w różnych okresach choroby.

Przytarczyczki położone ku tyłowi od bocznych płatów tarczycy wydzielają parathormon, substancję białkową, której budowy chemicznej nie udało się jeszcze dokładnie ustalić. Parathormon podwyższa poziom wapnia w surowicy kosztem demineralizacji układu kostnego oraz obniża zawartości fosforu dzięki hamowaniu jego wchłaniania zwrotnego w kanalikach nerkowych. Regulatorem czynności przytarczyczek jest poziom wapnia w surowicy — jego niedobór wzmaga wydzielanie hormonu, nadmiar zaś działa przeciwnie. Mechanizm powyższej regulacji pozostaje dotąd nie wyjaśniony.

NADCZYNNOŚĆ PRZEDNIEGO PŁATA PRZYSADKI MÓZGOWEJ (HYPERPITUIT ARISMUS) Nadmierne wydzielanie może dotyczyć zarówno hormonów glando- tropowych, jak i hormonu somatotropowego. Wzmożone wytwarzanie ACTH powoduje zespół Cushinga, nadmiar TSH daje ośrodkowo-pochod- ną nadczynność tarczycy, zbyt duże ilości gonadotropin powodują przedwczesny rozwój płciowy.

Leczenie. Dążymy do podniesienia poziomu wapnia i obniżenia zawartości fosforu w surowicy krwi. W ostrej niewydolności przytarczyc podaje się powoli dożylnie glukonian wapnia (-0,1—-0,15 g/kg wagi) lub chlorek wapnia (-0,-05 g/kg wagi). Po odzyskaniu przytomności zalecamy przez pierwszą dobę co 4 godziny niemowlętom po 1 gramie, dzieciom starszym po 2—3 g chlorku wapnia doustnie (najlepiej w mleku). W ciągu następnych dni podaje się zwykle powyższe dawki co 6—8 godzin. Aby pobudzić wydzielanie przytarczyczek, należy utrzymać poziom wapnia we krwi nieco poniżej normy. Wskazane są środki uspokajające, zwłaszcza Chloialum hydratum -0,5—1,5 g doodbytniczo. Oryginalny Parathor- mon jest trudno dostępny.

Tarczyca jest nieparzystym gruczołem dokrewnym położonym w dolnej przedniej części szyi, składającym się z dwu płatów bocznych połączonych cieśnią.

Większe znaczenie praktyczne ma substytucyjna hormonoterapia. Najlepszy wynik widzieliśmy stosując wolno wchłaniające się preparaty pitresyny: Pitressin tannate jedna ampułka a 5 jedn. domięśniowo co 48—96 godz. Wodny roztwór pitresyny trzeba podawać w ilości 1-0—2-0 jedn. w 3—4 wstrzyknięciach na dobę. Tego rodzaju leczenie jest bardzo uciążliwe, często ponadto występują po podaniu tego preparatu objawy uboczne, jak wymioty, bicie serca, a nawet zapaść krążeniowa. W praktyce dość często zaleca się insuflacje donosowe tabaczki z sproszkowanym hormonem (np. Physormon 3—6 razy dziennie). Spostrzegano dobre rezultaty po przeszczepach przysadkowych (ustępowanie objawów na kilka miesięcy).

Sam jadłowstręt i znaczny niedobór wagi nie zezwalają jeszcze na rozpoznanie choroby Glińskiego-Simmondsa, u dziewcząt bowiem w okresie pokwitania widuje się częściej jadłowstręt psychiczny (anorexia nervosa). Skutkiem ujemnych bodźców psychicznych dochodzi do całkowitej utraty łaknienia z następowym skrajnym wychudzeniem.

Jest to częste zaburzenie endokrynologiczne u dzieci. Istnieje postać wrodzona oraz nabyta.

I. Przyczynami wrodzonej niedoczynności tarczycy są: a. Wada rozwojowa anatomicznej struktury gruczołu: brak tarczycy (athyreosis) lub tarczyca szczątkowa. W przypadkach atyreozy objawy chorobowe występują już u dzieci najmłodszych, w razie obecności gruczołu szczątkowego mogą one nie być uchwytne w pierwszych tygodniach życia, powoli jednak nasilają się. Objawem charakterystycznym jest niewystępowanie wola mimo niedoczynności.

Rozwój psychiczny. Niedoczynności tarczycy powstałej w naj-wcześniejszym okresie towarzyszy opóźnione i niepełne różnicowanie morfotyczne komórek mózgowych oraz upośledzenie myelinizacji włókien nerwowych. Występuje specyficzna postać niedorozwoju umysłowego, zwana matołectwem albo kretynizmem. Najczęściej stan intelek- tualny odpowiada głuptactwu (imbecilitas) lub ograniczeniu umysłowemu (debilitas). Często współistnieje wrodzone upośledzenie smaku i węchu, a zwłaszcza słuchu (niekiedy całkowita głuchota).