W ciągu kilku dni można już stwierdzić badaniem oburęcznym w sąsiedztwie macicy zrazu ciastowatą, potem twardą, bolesną oporność o rozlanych granicach. Kształt jej jest uzależniony od umiejscowienia procesu zapalnego i jego rozprzestrzenienia się w części przedniej, środkowej lub tylnej tkanki łącznej miedniczej. Wielkie nacieki są nieruchome, twarde i jakby zrośnięte z macicą oraz bocznymi lub tylnymi ścianami miednicy, tak że odgraniczenie ich jest niemożliwe. W razie rozwinięcia się procesu zapalnego w leżących do przodu przestrzeniach wypełnionych wiotką tkanką łączną (Spatium praevesicale, Spatium paravesicale dextr. ml sin.) bolesny i ciasto- waty opór można wykazać badaniem przez powłoki brzuszne. Z chwilą gdy powstanie zropienie w miejscach, gdzie ropa utorowała sobie drogę pod powierzchnię, wyczuwa się zmięknienie i chełbotanie.
W przypadkach gdy chodzi o ograniczony i niewielki naciek zapalny, ciepłota ciała zaczyna przeciętnie po 14 dniach opadać, a sam naciek albo ulega zupełnemu wessaniu, albo pozostawia zgrubienia i oporności, które nie wywołując większych dolegliwości, mogą jednak utrzymywać’ się jeszcze przez dłuższy czas i w pewnych warunkach dać powód do zaostrzenia się pozornie prawie zupełnie ukończonego procesu zapalnego. Tego rodzaju przebieg schorzenia powoduje stopniowe ustępowanie objawów klinicznych, powolne zmniejszanie się nacieku, a w miejscu jego wytworzenie się tylko nieznacznych zgrubień tkanki bliznowatej.
W przeważającej jednak liczbie przypadków proces zapalny utrzymuje się przez dłuższy okres czasu. Ciepłota ciała nic wykazuje tendencji do spadku przez całe tygodnie. W razie zajęcia tkanki łącznej w otoczeniu pęcherza moczowego dochodzi do zaburzeń w oddawaniu moczu (parcie na mocz, czasami zatrzymywanie się moczu). Jeśli naciek zapalny zajmie wiotką tkankę łączną w sąsiedztwie prostnicy, światło kiszki grubej ulega zwężeniu, co utrudnia oddawanie stolca i powoduje bóle.
Leave a reply