Krótkotrwałe tyłozgięcie macicy jest zjawiskiem bardzp częstym i pozostaje w związku z prawidłowymi czynnościami fizjologicznymi ustroju kobiety. Wybitna ruchomość trzonu macicy w stosunku do szyjki i jego zwiotczenie w okolicy cieśni sprawiają, że podniesienie i tylopochylenie macicy, wywołane przez wypełnienie pęcherza moczowego, łatwo może przemienić się w stałe, jeśli po oddaniu moczu pętle jelita wsuną się między pęcherz i macicę. Wprawdzie w zwykłych warunkach więzadła przytrzymujące szyjkę macicy w tyle oraz więzadła obłe, napinające się przy wybitniejszym przesunięciu trzonu do tyłu, sprawiają, że trzon opada ku przodowi w miarę opróżniania się pęcherza, jeśli jednak, jak w przypadkach niedorozwoju macicy, “ruchomość trzonu w stosunku do szyjki wskutek zwiotczenia jest wybitnie zaznaczona, a pętle jelita dostaną się do uchyłka pęcherzowo-macicznego otrzewnej, ciśnienie śródbrzuszne będzie oddziaływać na przednią ścianę macicy spychając trzon w dół i powodując jego zginanie w stosunku do szyjki. Jeśli tyłozgięcie utrzymuje się przez czas dłuższy, trzon leżący za szyjką w zatoce Douglasa przesuwa ją coraz bardziej ku przodowi, zwłaszcza jeśli przyczynia się do tego nacisk od tyłu wypełnionej kałem prostnicy (nawykowe zaparcie stolca). Jest rzeczą zrozumiałą, że w następstwie tego przychodzi stopniowo do rozluźnienia łączno- tkankowych połączeń tkanki miedniczej z tylną ścianą miednicy oraz rozciągnięcia więzadeł obłych, zwłaszcza jeśli te z natury już nie odznaczają się jędrnością.
Do takiego rozluźnienia dochodzi bezsprzecznie w pierwszych dniach połogu, a także po poronieniach. Tym się tłumaczy, że wiele przypadków tyłozgięcia macicy stwierdza się u kobiet po urodzeniu dziecka.
Obok rozluźnienia więzadeł dużą rolę w etiologii poporodowego tyłozgięcia macicy odgrywa, jak poprzednio zwracano uwagę, i ciężar macicy połogowej. W tych warunkach wypełnienie pęcherza moczowego, a przede wszystkim nadmiernie długie zatrzymywanie w nim moczu, może bardzo łatwo przemieścić trzon macicy ku tyłowi.
Leave a reply