Środki obkurczające macicę, jak sporysz lub jego pochodne, wprawdzie powodują obkurczanie się macicy, przez co zmniejsza się powierzchnia rany, jednak jak już zaznaczono powyżej, powodują szczególnie przy gwałtownych skurczach, wepchnięcie do krwio- biegu większych ilości jadów i podwyższenie ciepłoty. Korzystne wyniki lecznicze osiągamy stosowaniem hormonu pęcherzykowego w ilości 60 do 100 tysięcy j. m. w dawkach codziennych po 10 000 j. m. Należy przy tym pamiętać, że hormon pęcherzykowy hamuje wydzielanie pokarmu.
Jeśli zakażenie przekroczyło macicę, może ono ograniczyć się do zapalenia przymacicza, przydatków lub otrzewnej miednicy małej. Po-czątkowo, prócz bezwzględnego spokoju zalecamy lód na podbrzusze, natomiast w przypadkach, gdzie już podejrzewamy ropienie, stosujemy ciepło. W podobny sposób działa i diatermia krótkofalowa, gdyż może przyspieszyć wessanie wysięku, lub przeciwnie jego szybsze zro- pienie. Co do leczenia chirurgicznego, to jesteśmy zgodni, że ropnie przymacicza należy otwierać z chwilą kiedy wystąpi chełbotanie, a nie czekać na samoistne przebicie się ropnia w typowych miejscach, jak pochwa, odbytnica, pęcherz, udo, okoli ci pępka. Zależnie od warunków ropień otwieramy drogą pochwową lub brzuszną, pozaotrzewnową. Ropne zapalenie jajowodów ostatecznie również leczymy chirurgicznie, jest jednak bardzo wskazane wstrzymanie się z zabiegiem, dopóki ono bezpośrednio nie zagraża życiu chorej. We wczesnym połogu operujemy w razie bezwzględnych wskazań, gdyż zabieg w tych warunkach jest wysoce groźny dla życia. Wobec ruchomych ropniaków operujemy drogą brzuszną, a w razie silnych zrostów dostęp od dołu jest wygodniejszy i ropniaki można opróżnić przez nakłucie i nacięcie tylnego sklepienia. Całkowite usunięcie macicy w przypadkach zakażenia połogowego jest do chwili obecnej zagadnieniem spornym, gdyż w przypadkach miejscowego zakażenia, operacja nie jest konieczna, a wobec uogólnienia się zakażenia, nie prowadzi do celu i prawie zawsze przy-spiesza zejście śmiertelne.
Leave a reply