Poniżej podano przykłady leków wywołujących odczyny rzekomoza- palne o dużym praktycznym znaczeniu. Izoniazyd [17]. 10% chorych leczonych tym preparatem wykazuje patologiczne zmiany w różnych testach określających stan czynnościowy wątroby. Ulegają one normalizacji po odstawieniu leku, niekiedy także zmiany tego rodzaju przemijają mimo dalszego stosowania preparatu. Podobne zmiany mogą wywołać wszysLkie hydrazynowe pochodne hamujące aktywność monoaminooksydazy.
Kwas p-aminosalicylowy. Wywołuje jako objaw niepożądany rzeko- mozapalne uszkodzenie wątroby lub też objawy cholestazy u 12% leczonych długotrwale tym preparatem [17], Podobne działania niepożądane wykazują etionamid i cykloseryna.
Ryfampicyna [26]. U ok. 20% osób długotrwale leczonych ryfampicyną pojawiają się biochemiczne objawy uszkodzenia hepatocytów, u ok. 6% dochodzi do rozwoju żółtaczki. Zmiany te rzadko przechodzą w chorobę przewlekłą, najczęściej cofają się po odstawieniu antybiotyku. U ok. 4% osób leczonych ryfampicyną dochodzi jednak do trwałego uszkodzenia wątroby.
Sulfonamidy. W 2-6 tygodni po odstawieniu leczenia mogą pojawić się odczyny typu rzekomozapalnego. Dotyczą one ok. 0,1-0,3% osób przyjmujących sulfonamidy dłużej niż przez 2 tygodnie. Opisano kilkaset tego rodzaju przypadków. Działanie takie wykazują także hipoglikemizu- jące pochodne sulfony!omocznika. Długotrwałe leczenie tymi preparatami wywołuje .nacicczenie limfocytarne w przestrzeniach wrotnych, powstawanie swoistej ziarniny i inne odczyny rzekomozapalne przebiegające z reguły w sposób utajony [25].
Leave a reply