Sól sodową kwasu salicylowego

Oprócz hormonów stosuje się również od dawna salicylany. Mają one znaczenie we wszystkich długotrwałych stanach podostrych choroby reumatycznej i stanowią przedłużenie leczenia hormonalnego, którego okres stosowania nie jest wystarczający do opanowania czynnego procesu reumatycznego. Można rozpoczynać leczenie choroby reumatycznej równocześnie obu środkami w pełnych dawkach. Salicylany mają właściwości przeciwgorączkowe, przeciwbólowe i przeciwzapalne, uszczelniają śródbłonki naczyń włosowatych oraz działają hamująco na hialu- Tomidazę. Stężenie kwasu salicylowego we krwi musi wynosić od 3-0—5-0 mg%.

Sól sodową kwasu salicylowego stosuje się doustnie w ilości -0,15—-0,2 g/kg wagi na dobę w 4 dawkach, a kwas acetosalicylowy, czyli aspirynę, w ilości -0,1—-0,12 g/kg wagi również w 4 dawkach. Aspiryna posiada 2—3 razy silniejsze działanie antyreumatyczne, przy znacznie mniejszym działaniu ubocznym. W niewydolnościach krążenia korzystniejsze jest podawanie aspiryny, bowiem jon salicylanu sodu zatrzymuje w ustroju wodę. Stosowany amid kwasu salicylowego działa słabiej niż aspiryna. W leczeniu choroby reumatycznej znajduje zastosowanie również gentyzynian sodu. W nielicznych tylko przypadkach wywołują salicylany objawy uboczne w postaci szumu w uszach, bólu głowy, wymiotów i nudności. W dużych dawkach dojść może do objawów kwasicy lub przemijającego obrazu psychoz. W razie nietolerancji salicylanów, podawanych doustnie, stosować możemy je dożylnie w postaci 5—1-0% rozczynów, a nawet doodbytniczo. Możemy je również częściowo zastąpić piramidonem w ilościach -0,6 g u dzieci do lat 7, a od