Zaspokojenie popędu seksualnego u samców

Mechanizm pobudliwości seksualnej i mechanizm kopulacyjny opisany u szczurów, a przebadany u innych myszowatych, wydaje się leżeć u podstaw zachowania seksualnego samców wszystkich ssaków, w tej liczbie i człowieka. Wskazywać by na to mogło np. uderzające podobieństwo efektu Coolidge’a do wpływu zmiany partnerki na aktywność seksualną u mężczyzny lub podobieństwa efektów uzyskiwanych u szczurów w wyniku obserwacji kopulacji innych osobników z pobudzającym działaniem widoku scen erotycznych na pobudliwość seksualną mężczyzn.

Zaspokojenie popędu seksualnego u samców. Jak już wspomniano poprzednio, zaspokojenie popędu seksualnego u samców łączy się ściśle z wytryskiem nasienia, w wyniku którego dochodzi do redukcji popędu. Powstaje jednak pytanie co do właściwości nagradzających elementów zachowania seksualnego, w czasie których nie dochodzi do redukcji popędu. 2 zachowaniami takimi spotykamy się często u ludzi: na przykład przyjemność oglądania silnie podniecających widowisk o tematyce erotycznej, nie połączona z późniejszym rozładowywaniem popędu, pieszczoty seksualne nie prowadzące do orgazmu itp. Zagadnienie to stało się tematem pracy Sheffielda i współpracowników f 1951). Chcąc zbadać nagradzające właściwości kopulacji, w czasie których nie dochodzi do eja- kulacji, a więc nie występuje redukcja popędu seksualnego, wytworzyli oni u samców szczurów, które nigdy w życiu nie kopulowaly, instrumentalne odruchy warunkowe: szczur po przebiegnięciu kilkumetrowej długości bieżni nagradzany był kontaktem z samicą, w czasie którego dopuszczano jedynie do intromisji. Tak wytworzony odruch utrzymywał się na stałym poziomie, co pozwoliło autorom na wyciągnięcie wniosku, że do wytworzenia instrumentalnego odruchu seksualnego nie jest konieczna redukcja popędu. W kilka lat później, w 1955 roku, Kagan w podobnej sytuacji doświadczalnej uzyskał zupełnie odmienne wyniki. Autor ten stosując metodę labiryntu T, także u szczurów samców, stwierdził, że niedopuszczanie do ejakulacji prowadziło do zanikania kopulacji. Jednocześnie odruch warunkowy występował w dalszym ciągu. Autor stwierdził, że kopulacja bez ejakulacji działa jako bodziec przykry. Wbrew pozorom oba wnioski wyciągnięte w obu przypadkach były słuszne. Czynnikiem odpowiedzialnym za różnicę w wynikach był fakt, że szczury w doświadczeniach Kagana w okresie przed eksperymentem osiągały już wielokrotnie ejakulację. W tej sytuacji niedopuszczenie do ejakulacji było silnym czynnikiem nerwicującym prowadzącym do spadku aktywności seksualnej i trochę przypominającym mechanizm powstawania niektórych form impotencji czynnościowej u mężczyzn. Doświadczenia Sheffielda i współpracowników zostały potem potwierdzone przez Whalena (1961), który również uzyskał instrumentalne odruchy seksualne wzmacniane jedynie przez same intromisje.