We wrześniu 1984 r. odbyła się w Turku konferencja na temat profilaktyki i rehabilitacji, zorganizowana przez Regionalne Biuro WIIO dla Europy. Uchwalony przez nią VII Generalny Program Pracy na okres 1985-1989 miał doprowadzić do pokrycia potrzeb w tym zakresie przez rozwinięcie rehabibtacji środowiskowej (Community-based-rehabilitation), opartej na podstawowej opiece zdrowotnej.
Niestety w Polsce nie nastąpiło pełne wdrożenie tych wytycznych. Brak nadal pełnej rejestracji osób niepełnosprawnych. Nie ma jednej instytucji na szczeblu kraju, województwa lub terenowego ZOZ, dokonującej pełnego opracowania epidemiologicznego niepełnosprawności.
Rejestracja prowadzona w niektórych województwach {bydgoskie, olsztyńskie, poznańskie, radomskie, szczecińskie), dotyczy wybranych grup przewlekle chorych. Prowadzą je Specjalistyczne ZOZ nad Matką i Dzieckiem oraz Wojewódzkie Przychodnie Rehabilitacyjne,
Opieka środowiskowa wybranych grup przewlekle chorych, wdrażana w nielicznych województwach (białostockie, krakowskie, olsztyńskie, poznańskie) opiera się na modelu czynnego poradniotwa. Celem czynnego poradnictwa (czynnej opieki dyspanseryjnej) jest sprawowanie systematycznej kontroli stanu zdrowia i warunków opieki nad osobami zakwalifikowanymi do grupy szczególnej troski oraz zapobieganie pogorszeniu, nawrotom, pogłębianiu się inwalidztwa i przedwczesnym zgonom. System ten integruje leczenie szpitalne z rehabilitacją leczniczą i społeczną w miejscu zamieszkania (zasada ciągłości). Miejscem jego rozpoczęcia jest oddział szpitalny (zasada wczesności). Pozwala on ocenić skutki leczenia i rehabilitacji, może być podstawą ustalenia potrzeb kadrowych, wyposażenia bazy diagnostyczno-terapeutycznej, przy współpracy różnych pionów służby zdrowia (specjalistyczna opieka zdrowotna – rejon profilaktyczno-lecz liczy, .służby socjalne).
Leave a reply