Łożysko, bez płodu, nie jest narządem wytwarzającym estrogeny de novo, czyli od octanu lub choćby od cholesterolu – w ilościach mogących mieć znaczenie.
Podejmowano jednak próby wykazania takiej drogi biogenezy estrogenów, tzn. od najprostszych prekursorów. Stwierdzono możliwość syntezy skwalenu, lanesterolu i cholesterolu z octanu i kwasu mewalonowe- go. Dalsza droga jest również możliwa, ponieważ w tkance łożyskowej znajdują się enzymy potrzebne do odszczepienia bocznego łańcucha cholesterolu i przekształcenia go w pregnenolon, tego zaś w progesteron. Próbowano dowieść możliwości biosyntezy estrogenów z progesteronu w łożysku, a tym samym wykazać w nim obecność 17,20-desmolazy, Posługując się metodą inkubacji świeżej tkanki łożyskowej oraz stosując perfuzję łożyska, udało się uzyskać minimalne ilości androstendionu.
Pod względem ilościowym droga ta nie ma żadnego znaczenia. Należy zatem przyjąć, że biosynteza estrogenów de novo bez udziału płodu jest prawie zupełnie niemożliwa. Największy potencjał biogenetyczny łożyska, dotyczący steroidów, polega na jego zdolności do aromatyzacji, umożliwiającej przekształcenie różnych steroidów o 19 atomach C – w odpowiednie estrogeny.
– 19-Hydroksyandrostendion jest związkiem powstającym bezpośrednio przed aromatyzacją i można go uznać za najskuteczniejszy prekursor .estrogenów’. Dalsze ,,miejsca” pod tym względem należą do dehydro- epiandrosteronu (DHEA), testosteronu i androstendionu. DHEA-S DHEA -> Aj-androstendion -> 19-hydroksyandrostendion , -> EŁ Es
Leave a reply