Objawy kliniczne. Istnieje duża różnorodność obrazu chorobowego, zależna głównie od czasu występowania oraz nasilenia niedoczynności.
Rozwój fizyczny: zahamowanie wzrostu jest tym wyraźniejszer im wcześniej powstała niedoczynność. W przypadkach niedomogi nabytej w późnym dzieciństwie odchylenia są mało uchwytne. W wcześnie powstałej niedoczynności tarczycy stwierdza się przetrwanie proporcji wczesnodziecięcych z dużą głową, krótkimi kończynami. Kości długie są grube i krótkie, występuje późne zarastanie ciemiączka. Przyczyną niedoboru wzrostu jest upośledzenie procesu kostnienia — jądra kostnienia powstają z wybitnym opóźnieniem. W-obrębie nasady chrzęstnej wytwarza się, zamiast jednego dużego, szereg drobnych ośrodków kostnienia. Objaw powyższy uważa się za wysoce patognomoniczny, jeżeli wystąpi w wielu ośrodkach kostnienia, tego bowiem typu dysgenezji nie spotykamy poza niedoczynnością tarczycy (opóźnienie tylko wieku kostnienia występuje także w karłowatości przysadkowej, a nawet przy niedoborach żywienia). W nabytej niedoczynności tarczycy zaburzenie dotyczy tych ośrodków kostnienia, które powstają po zachorowaniu, co pozwala na ustalenie okresu wystąpienia choroby. Zniekształcenia główek kości udowych, spowodowane nieprawidłowym kostnieniem, warunkują cha-rakterystyczny kaczkowaty chód.
Bardziej znamienną niż opóźnienie wyrzynania się zębów jest niere- gularność ząbkowania, a zwłaszcza późne pojawianie się zawiązków zębowych — zęby stałe wykazują często anomalie rozwojowe i wcześnie ulegają próchnicy.
Występuje opóźniony i niepełny rozwój płciowy (zarówno w zakresie kształtowania się narządów płciowych, jak i trzeciorzędowych cech płciowych).
Leave a reply